ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੁਖੁ ਜਾਇ ॥ सतिगुरि सेविऐ सदा सुखु जनम मरण दुखु जाइ ॥ Saṫgur sévi▫æ saḋaa sukʰ janam maraṇ ḋukʰ jaa▫é. Serving the True Guru, one finds a lasting peace; the pains of birth and death are removed. ਮਃ ੩ ॥ मः ३ ॥ Mėhlaa 3. Third Mehl: ਅੰਤਰਿ ਤੀਰਥੁ ਗਿਆਨੁ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬੁਝਾਇ ॥ अंतरि तीरथु गिआनु है सतिगुरि दीआ बुझाइ ॥ Anṫar ṫiraṫʰ gi▫aan hæ saṫgur ḋee▫aa bujʰaa▫é. Deep within himself, is the sacred shrine of spiritual wisdom, revealed by the True Guru. ਚਿੰਤਾ ਮੂਲਿ ਨ ਹੋਵਈ ਅਚਿੰਤੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥ चिंता मूलि न होवई अचिंतु वसै मनि आइ ॥ Chinṫaa mool na hova▫ee achinṫ vasæ man aa▫é. He is not troubled by anxiety, and the carefree Lord comes to dwell in the mind. ਮੈਲੁ ਗਈ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਤੀਰਥਿ ਨਾਇ ॥ मैलु गई मनु निरमलु होआ अमृत सरि तीरथि नाइ ॥ Mæl ga▫ee man nirmal ho▫aa amriṫ sar ṫiraṫʰ naa▫é. His filth is removed, and his soul becomes immaculately pure, bathing in the sacred shrine, the pool of Ambrosial Nectar. ਸਜਣ ਮਿਲੇ ਸਜਣਾ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ॥ सजण मिले सजणा सचै सबदि सुभाइ ॥ Sajaṇ milé sajṇaa sachæ sabaḋ subʰaa▫é. The friend meets with the True Friend, the Lord, through the love of the Shabad. ਘਰ ਹੀ ਪਰਚਾ ਪਾਇਆ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥ घर ही परचा पाइआ जोती जोति मिलाइ ॥ Gʰar hee parchaa paa▫i▫aa joṫee joṫ milaa▫é. Within the home of his own being, he finds the Divine Self, and his light blends with the Light. ਪਾਖੰਡਿ ਜਮਕਾਲੁ ਨ ਛੋਡਈ ਲੈ ਜਾਸੀ ਪਤਿ ਗਵਾਇ ॥ पाखंडि जमकालु न छोडई लै जासी पति गवाइ ॥ Pakʰand jamkaal na chʰod▫ee læ jaasee paṫ gavaa▫é. The Messenger of Death does not leave the hypocrite; he is led away in dishonor. ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਸਚੇ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੨॥ नानक नामि रते से उबरे सचे सिउ लिव लाइ ॥२॥ Naanak naam raṫé sé ubré saché si▫o liv laa▫é. ||2|| O Nanak! Those who are imbued with the Naam are saved; they are in love with the True Lord. ||2||