ਘਰ ਹੀ ਮਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਭਰਪੂਰੁ ਹੈ ਮਨਮੁਖਾ ਸਾਦੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥ घर ही महि अमृतु भरपूरु है मनमुखा सादु न पाइआ ॥ Gʰar hee mėh amriṫ bʰarpoor hæ manmukʰaa saaḋ na paa▫i▫aa. The home within is filled with Ambrosial Nectar, but the self-willed Manmukh does not get to taste it. ਮਃ ੩ ॥ मः ३ ॥ Mėhlaa 3. Third Mehl: ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਤਜਿ ਬਿਖੁ ਸੰਗ੍ਰਹੈ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ਖੁਆਇਆ ॥ अमृतु तजि बिखु संग्रहै करतै आपि खुआइआ ॥ Amriṫ ṫaj bikʰ sangrahæ karṫæ aap kʰu▫aa▫i▫aa. The Manmukh forsakes the Ambrosial Nectar, and instead gathers poison; the Creator Himself has fooled him. ਜਿਉ ਕਸਤੂਰੀ ਮਿਰਗੁ ਨ ਜਾਣੈ ਭ੍ਰਮਦਾ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ॥ जिउ कसतूरी मिरगु न जाणै भ्रमदा भरमि भुलाइआ ॥ Ji▫o kasṫooree mirag na jaaṇæ bʰarmaḋaa bʰaram bʰulaa▫i▫aa. He is like the deer, who does not recognize its own musk-scent; it wanders around, deluded by doubt. ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲੇ ਸੋਝੀ ਪਈ ਤਿਨਾ ਅੰਦਰਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥ गुरमुखि विरले सोझी पई तिना अंदरि ब्रहमु दिखाइआ ॥ Gurmukʰ virlé sojʰee pa▫ee ṫinaa anḋar barahm ḋikʰaa▫i▫aa. How rare are the Gurmukhs, who obtain this understanding; they behold the Lord God within themselves. ਤਨੁ ਮਨੁ ਸੀਤਲੁ ਹੋਇਆ ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਸਾਦੁ ਆਇਆ ॥ तनु मनु सीतलु होइआ रसना हरि सादु आइआ ॥ Ṫan man seeṫal ho▫i▫aa rasnaa har saaḋ aa▫i▫aa. Their minds and bodies are cooled and soothed, and their tongues enjoy the sublime taste of the Lord. ਸਬਦੇ ਹੀ ਨਾਉ ਊਪਜੈ ਸਬਦੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥ सबदे ही नाउ ऊपजै सबदे मेलि मिलाइआ ॥ Sabḋé hee naa▫o oopjæ sabḋé mél milaa▫i▫aa. Through the Word of the Shabad, the Name wells up; through the Shabad, we are united in the Lord’s Union. ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਬਉਰਾਨਾ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥ बिनु सबदै सभु जगु बउराना बिरथा जनमु गवाइआ ॥ Bin sabḋæ sabʰ jag ba▫uraanaa birṫʰaa janam gavaa▫i▫aa. Without the Shabad, the whole world is insane, and it loses its life in vain. ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਏਕੋ ਸਬਦੁ ਹੈ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਇਆ ॥੨॥ अमृतु एको सबदु है नानक गुरमुखि पाइआ ॥२॥ Amriṫ éko sabaḋ hæ Naanak gurmukʰ paa▫i▫aa. ||2|| The Shabad alone is Ambrosial Nectar; O Nanak! The Gurmukhs obtain it. ||2||